بله، بعدِ سه چهار سال من همچنان در لحظه های سگی زندگیم که خودم هم دقیقن نمی دانم چه مرگم است، به کسشعر گفتن ادامه می دهم و کثافت را هم می زنم به امید اینکه از یک زبان غیر آدمیزاد دیگر، تو یک جمله ای، صوتی، چیزی، تحویلم بدهی که آرامم کند.