حسِ پنجم

ترانه ای که می شنوم، صدای تو که گفتی قشنگ گفت، "تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیست"، من یادم ماند، سارا هم یادش ماند، بوی ملایمِ عود، طعم شیرین سیگار ویبز، عکسها...
فقط این حسِ پنجمِ لعنتی نیست. حسِ لمس دستهات، حس نوازش موهام، حس بوسه ها و بغل کردن های طولانی و گرمای نفست توی گوشم. حسِ لامسه ی لعنتی...
توو روحش واقعن. سگ ساهاب.

دلتنگی از این دست

مگر دلِ آدم برای چند نفر اینطور تنگ میشود که اس ام اس بزند بهش آن سرِ دنیا که: دلم الکل و قلیان و سالاد الویه ی گرگ و میشِ دمِ سحر را می خواهد و بِی بی چِک گذاشتن با یادداشت پشت درِ اتاق مردم را؟

عشق هایِ مکتوب

ما آدمهایی هستیم که عاشق نوشته های هم می شویم. مثل من که عاشق قصه ی سایه و بادام زمینی سرکه نمکی شدم، مثل جان جان که نفهمیدم عاشق چه شد یا اصلن عاشق شد یا نه. مثل تو که عاشقِ دال میم شدی.

تجربه نشان داده که روزهایی که با هارد راک و heavy metal شروع می شوند و با پُست راک تمام، روزهای خوبی هستند.

کمرم شکست.

ساعتِ هشتِ صبح

وقتی دانشجوی نفت باشی و روی کارت دانشجوییت نوشته باشند "دانشکده مهندسی شیمی" و مجبور باشی چند واحد درس مهندسی شیمی بگیری، گرایِ دستشویی های زنانه ی دانشکده م.شیمی را نداری و مجبوری از ساختمان آب شناسی تا ساختمان هیدرولیک را پیاده بروی جهت شاشیدن، آنهم ساعت هشتِ صبح.

دلم یه فضای تازه میخواد با آدمای تازه که یه فرصتی بهم بده یه آدم تازه ای بشم که می نویسه، ساز می زنه، عکس می گیره، کتاب می خونه، فیلم می بینه و نقاشی می کنه.

تو باش، گورِ بابای سوءتفاهم، گورِ بابای خوابِ خوابِ مشترک. یک چشمم می افتد به معادلات دیفرانسیل، یک چشمم به دستبندِ دستِ پوریا تووی تالار فارابی روی سِن، گوشم به ویولن، "سی" روی پوزیسیون سوم، نغمه ای برای اِلی.

بله، بعدِ سه چهار سال من همچنان در لحظه های سگی زندگیم که خودم هم دقیقن نمی دانم چه مرگم است، به کسشعر گفتن ادامه می دهم و کثافت را هم می زنم به امید اینکه از یک زبان غیر آدمیزاد دیگر، تو یک جمله ای، صوتی، چیزی، تحویلم بدهی که آرامم کند.

"به این طبیعت زن اندیشه کرده است خیال من ، بسیار، بسیار . سخن می گوید و نمی گوید . می گوید تا نگوید ، تا پنهان کند چیزی را در انبوه گفته هایش . و سخن نمی گوید تا گفته باشد نکته ی ناگفته اش را که اگر بر زبان بیاورد ، یقین دارد محال به نظر خواهد رسید . پس فقط خاموش می ماند . اما در نهان می گوید دوستم بدار ! دوستش می داری ، می گوید نه ؛ دوستم بدار ! دوستش می داری . می گوید نه ، خیلی دوستم بدار ! خیلی دوستش می داری . اما این کافی نیست .می گوید خیلی خیلی ، خیلی دوستم بدار ! خیلی خیلی خیلی دوستش می داری ، اما نه ! ناگفته می گوید جانت را می خواهم ، برایم بمیر ! سر می گذاری و برایش می میری ، شیون می کند و به فغان در می آید ، کنار ِ افتاده ی تو ، زانو می زند . سرت را میان دست ها بر زانو می گیرد و نعره می زند که نمی خواستم بمیری ، نمی خواستم . برخیز ، برخیز و برایم بمیر !دم که بر می آوری و ضربان نبضت را زیر انگشتانش احساس می کند ، بارقه ی امید در چشمانش می درخشد که بازهم ، بار دیگر تو هستی ، تو زنده ای تا برایش بمیری ."

محمود دولت آبادی، سلوک

بـَــــــــعله!

حالا مثلن من که تخم مرغ نیمرو درست کردم و چهل بار رفتم بالای سر دوست پسرم و با بوس و زمزمه و نوازش و این چیزها سعی کردم بیدارش بکنم که با هم وعده ی غذایی یی را بخوریم که من عاشقش هستم و او فقط چای فوق شیرینش را دوست دارد و به زور بیدار شود و تخم مرغ هم حالش را بد کند، آدم خوشبختی هستم؟

یا اینکه این شانس را داشتیم که مثلا" دو نفره دوش بگیریم یا با هم ودکا بخوریم، ته پیک او فقط یک برش نازک لیمو باشد و من هر پیکم را یکجور بخورم، یکبار با آب انگور سبز، با سودا، با سودا و لیمو و با آب چندتا میوه ی دیگر، آدم خوشبختی هستم؟

یا اینکه مست خوابم ببرد و نفهمم تا دو-سه ساعت بعدش بیدار نشسته سیگار کشیده، m&mهام را تمام کرده و خوابیدنم را نگاه کرده، آدم خوشبختی هستم؟

خب بــــَـــعله،

تا حدودی.

شما را هم از دست دادیم سِنیوره؟

فِلَش بَک ها

راستش بعد از چهارسال وبلاگ نویسی شد که اسبابم را کشیدم به اینجا. حالا که بک آپ وبلاگِ سابقِ به فنا رفته ام را میخوانم، دلم می خواهد بعضی حرفهام را اینجا دوباره بزنم. حرفهای سالهای قبل، مثل یکجور فِلش بَک.

این برچسب از برای همین حرفهای تکراری است.

به تخمم

داشتم فکر می کردم آنی که ما بهم بزنیم، می روی می دهی موهایت را از ته بتراشند به نشانه ی اعتراض. که یعنی بدت می آید از کلّه ی کچلِ من؟ خب به تخمم، می خواستی باشی.

مرگ تدریجی یک رویا

کتابفروشی هُدهُد؛

که به چشم خیلی از رهگذرها نیامد.

تهران، کارگر شمالی، خیابان ادوارد براون.

هر سکانس فیلمی که مربوط باشد به بازداشتگاه، پلیس امنیت اطلاعات، وزارت اطلاعات و امثالهم، چند وقتی هست که یک دلهره ی مسخره می اندازد توی دلم.

مانده ام چرا بعضی آدم ها از خواندن، بلاگ نوشتن، سرچ کردن، اس ام اس کردن، توییت کردن، شِیر کردن و... ِ جملات قصار بعضی آدمهای دیگر خسته نمی شوند؟