حسِ پنجم

ترانه ای که می شنوم، صدای تو که گفتی قشنگ گفت، "تو دنیای منی اما به دنیا اعتمادی نیست"، من یادم ماند، سارا هم یادش ماند، بوی ملایمِ عود، طعم شیرین سیگار ویبز، عکسها...
فقط این حسِ پنجمِ لعنتی نیست. حسِ لمس دستهات، حس نوازش موهام، حس بوسه ها و بغل کردن های طولانی و گرمای نفست توی گوشم. حسِ لامسه ی لعنتی...
توو روحش واقعن. سگ ساهاب.

دلتنگی از این دست

مگر دلِ آدم برای چند نفر اینطور تنگ میشود که اس ام اس بزند بهش آن سرِ دنیا که: دلم الکل و قلیان و سالاد الویه ی گرگ و میشِ دمِ سحر را می خواهد و بِی بی چِک گذاشتن با یادداشت پشت درِ اتاق مردم را؟

عشق هایِ مکتوب

ما آدمهایی هستیم که عاشق نوشته های هم می شویم. مثل من که عاشق قصه ی سایه و بادام زمینی سرکه نمکی شدم، مثل جان جان که نفهمیدم عاشق چه شد یا اصلن عاشق شد یا نه. مثل تو که عاشقِ دال میم شدی.