به تخمم

داشتم فکر می کردم آنی که ما بهم بزنیم، می روی می دهی موهایت را از ته بتراشند به نشانه ی اعتراض. که یعنی بدت می آید از کلّه ی کچلِ من؟ خب به تخمم، می خواستی باشی.

مرگ تدریجی یک رویا

کتابفروشی هُدهُد؛

که به چشم خیلی از رهگذرها نیامد.

تهران، کارگر شمالی، خیابان ادوارد براون.

هر سکانس فیلمی که مربوط باشد به بازداشتگاه، پلیس امنیت اطلاعات، وزارت اطلاعات و امثالهم، چند وقتی هست که یک دلهره ی مسخره می اندازد توی دلم.

مانده ام چرا بعضی آدم ها از خواندن، بلاگ نوشتن، سرچ کردن، اس ام اس کردن، توییت کردن، شِیر کردن و... ِ جملات قصار بعضی آدمهای دیگر خسته نمی شوند؟